قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد گام دیپلماتبک بزرگی بود که جامعه جهانی بر علیه فعالیت‌های هسته‌ای حکومت آخوندی به تصویب رساند و پس از تلاش چهار ماهه عاقبت چین و روسیه هم این قطعنامه را امضاء کردند. اگر چه چین و روسیه در پیش نویس قطعنامه مقاومت می‌کردند ولی در نهایت درباره تحریم ایران به توافق رسیدند و با تصویب قطعنامه 1737 از ایران خواستند همه فعالیت‌های هسته‌ای و همچنین همه طرح‌های مرتبط با آن را متوقف کند
.
سئوالی که در ذهن ما باز می‌شود این است که با در نظر گرفتن روابط تجاری و سرمایه گذاری‌های کلان در بخش انرژی از طرف دولت‌های چین و روسیه ، چرا این دو کشور با قطعنامه شورای امنیت موافقت کردند ؟ مخصوصاً ولادیمیر پوتین که همیشه از روابط و دوستی خود با دولت ایران ابراز خرسندی می‌کند و ایران مشتری بازار تجاری روسیه است و میلیونها دلار روسها از دولت ایران برای تأسیسات هسته‌ای و نیروگاه بوشهر پول دریافت کرده‌اند پس دلایل موافقت این دو کشور با اعمال فشار بین‌المللی برعلیه دولت ایران چه بود ؟
دولت ایران تا آخرین لحظه امیٌدوار بود با توجٌه به اینکه این دو عضو دائم شورای امنیت هستند و دارای حق وتو می‌باشند و نگاه خوشبینانه به مذاکرات هسته‌ای دارند ، با تدوین و تصویب آن مخالفت کنند .
مهٌم‌ترین نکته که می‌شود بطور خلاصه در مورد چین نوشت این است که دولت چین بعد از اشغال عراق و محروم شدن از نفت عراق قسمت عمٌده چرخ‌های صنعت خود را با نفت و گاز ایران می‌چرخاند و سرمایه گذاری زیادی در ایران تحت حاکمیت آخوندها کرده است ولی این دلیل کافی نیست تا کفه ترازوی سنگین اقتصادی خود با آمریکا را نادیده بگیرد و از روابط کلاٌن تجاری و گسترش بازار خود چشم پوشی کند کافی است بدانیم که مازاد صادرات چین به امریکا 150 میلیارد دلار است که از مجموع تولید ناخالص داخلی ایران بیشتر است و چین این مناسبات و روابط را هیچوقت قربانی منافع خود با ایران نمی‌کند .
و امٌا روسیه چرا این قطعنامه تحریم را علیه ایران پذیرفت ؟
روسها بعد از فروپاشی شوروی و در مسیر دستیابی به اعتبار و وجه بین‌المللی همواره از فرصت‌های متعدٌد سیاسی در جهت رشد و امنیت اقتصادی خود استفاده کرده ، وحضورفعٌال داشته‌اند . و در این تحٌولات سیاسی سعی داشتند امتیاز‌های بیشتری از ایا‌لات متٌحده برای موافقٌت خود بگیرند . و در همین راستا امریکا توافق‌نامه‌ای با روسیه برای الحاق آن کشور به سازمان تجارت جهانی امضاء کرده است و روسیه در قبال رأی موافقت خود با قطعنامه شورای امنیت به سازمان تجارت جهانی پیوست . این سازمان بزرگترین سازمان بین‌المللی است که در زمینه مقرارات تجارت بین‌المللی فعٌالیت می‌کند .
و در 19 نوامبر سال 2006 این پروتکل دو جانبه در ویتنام به امضاء رسید ( عکس بالا مربوط به این توافق‌نامه است ) این قرار داد روسیه را به سوی کالا‌ها و خدمات آمریکایی شامل کارهای بانکی ، امنیتی ، بیمه‌ای ، ارتباط راه دور ، انرژی ، محیط زیست ، و تحویل کالا ، باز خواهد کرد . و شرکت‌های امریکایی هم تمایل بسار زیادی به وارد شدن در موقعیت تجاری با روسیه بودند و بنا به گفته پوتین در ملاقات آن روز با رئیس جمهور امریکا ، موافقت‌نامه بستری مناسب برای گسترش ِ میزان روابط تجاری اقتصادی آمریکا و روسیه است .
البتٌه نا گفته نماند روسیه همچنین در توافق با قطعنامه شورای امنٌیت اصرار نمود که حساب‌های ایران در خارج از کشور فوراً توقیف نشود . و اگر ایران به بی اعتنایی نسبت به مطالبات جامعه جهانی ادامه داد ، چنین اقدامی صورت گیرد و باز به اصرار روسیه و چین بود که از متن قطعنامه مطالبه مربوط به ممنوعیٌت و جابجایی 12 دلال تجاری آخوندها در خارج از کشور که به برنامه‌های موشکی و هسته‌ای می‌پرداختند حذف شود . و روسیه هنوز امیدوار است تا ایران را به پشت میز مذاکر باز‌گرداند و همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را از سر گیرد .
و همینطور راکتور هسته‌ای بزرگ بوشهر که روسیه برای ایران می‌سازد ، فعٌالیت تولیدی آن مورد استثناء تحریم قطعنامه شورای امنیت قرار گرفته است و حکومت آخوندی می‌تواند روزی از آن برای تولید پلوتونیوم در اهداف نظامی استفاده کند و هیچ اعتمادی به این رژیم مکار نمی توان داشت واگر بخاطر داشته باشیم سال‌ها پیش که هنوزپرونده هسته‌ای ایران مورد توجٌه جامعه حهانی قرار نگرفت بود واولین بار که مقاومت ایران فعالیت‌های رژیم را فاش ساخت رژیم اصلاً وجود دستگاه‌های سانتریفوژ در ایران را که برای غنی سازی اورانیوم بکار می‌رود را کتمان می‌کرد !!
بهرحال روسیه موقتاً ایران را از تحریم‌‌های سخت‌‌تر که منجر به مجازات فوری ایران می‌شد نجات داد و معلوم نیست آیا پس از 60 روز مهلت داده شده قادر خواهد بود تحریم‌ها را دوباره ملایم نگه دارد ؟
0 نظرات:
ارسال یک نظر